Mijn voeten glijden weg in het losse grint. Links torent een hoge rotswand boven mij uit. Rechts een diepe vallei waarin een rivier ooit doorheen daverde. Mijn benen trillen van de inspanning. Mijn collega houdt mijn hand vast. Ik voel angst en pijn, maar ook steun.
We zijn in het Atlasgebergte in Marrakesh. Op dag twee van onze teambuildingsreis staat een wandeling op de planning. Aan de voet van de berg dronken we koffie en cola op het terras van een zonnig cafeetje dat in de winter een levendig skigebied is. Onze eigen reisleidster Nanke van HillFive en de Marokkaanse wandelgids bereiden ons voor op de wandeling. “Het busje zet ons af bij het begin van de wandelroute. Vervolgens wandelen we twee uur heen, gaan we gezellig lunchen, en dan nog twee uur wandelen. Daarna haalt het busje ons weer op.”
In Afrika lopen plannen vaak anders en vandaag was geen uitzondering. De buschauffeur vond de weg te gevaarlijk om nog door te rijden en besloot te stoppen. Het busje kon op de hobbelige weg langs een steile klif niet meer verder rijden. Hierdoor begon de wandeling eerder dan gepland en vol goede moed klommen we omhoog.
Als snel merkten we dat onze Marokkaanse wandelgids haast had. Hij maakte dat duidelijk door yalla te zeggen, wat iets betekent als “Schiet op”, en door hard voor de groep uit te lopen. Daardoor konden we de wandelroute volgen, die vaak niet goed zichtbaar was door de losse stenen. Soms liep de gids echter te snel en raakten we het pad kwijt. Hoe lang de tocht nog zou zijn, werd helaas niet duidelijk. Wanneer de groep vroeg of we al bijna op de lunchbestemming waren, was het antwoord steevast: “Almost. 45 minutes”. Onze gids leek niet te anticiperen op het extra stuk wat we nu omhoog moesten lopen. Na anderhalf uur bereikten we de pas waar het busje ons eigenlijk zou afzetten.
Anders dan de wandelgids, liep onze reisleidster Nanke juist achteraan. Niet omdat ze het tempo niet kon bijhouden, Nanke is een ervaren en sterke wandelaar, maar omdat ze op die manier kon zorgen dat niemand achterbleef. Door achteraan te lopen gaf ze de minder ervaren wandelaars het vertrouwen om pauze te nemen wanneer het nodig was. Ondanks de spanning en onduidelijkheid, bleef de sfeer steunend en gezellig. Zo bleef de groep bij elkaar.
Vier en een half uur later kwamen we aan op onze lunchbestemming. We aten in een droge rivierbedding waar onze lunch met een ezel naartoe was gebracht en waar de kinderen van het dichtstbijzijnde dorp ons vanachter rotsen nieuwsgierig bekeken. De geplande twee uur waren dus behoorlijk uitgelopen, maar we waren moe en blij dat het samen was gelukt. Tegelijkertijd besloot onze reisleidster Nanke om het tweede deel van de wandeling over te slaan. De staat van de groep vroeg om een flexibele houding en een nieuwe oplossing. Als goede leider merkte ze dit op, checkte het met de groep, en zorgde ze ervoor dat we de wandeling eerder konden afronden. Samen met de wandelgids ging Nanke op zoek naar een oplossing die achteraf heel creatief leek te zijn. Met z’n allen in een kleine bestelwagen gepropt zijn we een onverhard bergweggetje naar boven gereden waar onze bus ons stond op te wachten.
Als HillFive willen wij niet de wandelgids zijn die voor de troepen uit rent, wij willen de reisleider zijn die zorgt dat de gehele groep de tocht goed kan afleggen. Wij willen ervoor zorgen dat collega’s elkaar de hand toereiken en dat leiders de groep faciliteren. Een boodschap als ‘45 minutes’ werkt niet, een duidelijke route naar de bestemming werkt wel. Wanneer de route anders loopt, gaan we met elkaar in gesprek over hoe we samen de eindstreep bereiken. Bij HillFive hebben wij als doel om onze klanten steeds nieuwe perspectieven te bieden. Daarvoor moet je samen hoge bergen beklimmen en is een goede gids zeker aan te raden. Wij zijn graag de gids en reisleider met aandacht voor alle betrokkenen. Wij lopen achteraan.
